- korektor
- kòrektor mDEFINICIJA1. onaj koji obavlja korekturu2. ono što pridonosi korigiranju ili korigira (popravlja) [korektor vida; korektor za šminku; korektor za ispravljanje teksta]ETIMOLOGIJAvidi korigirati
Hrvatski jezični portal. 2014.
korektor
Look at other dictionaries:
korektor — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. korektororze; lm M. korektororzy {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba wykonująca korektę próbnych odbitek drukarskich : {{/stl 7}}{{stl 10}}Korektor w redakcji dziennika. Pracować jako korektor. {{/stl 10}}{{stl 20}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kòrektor — m (kòrektorica ž) 1. {{001f}}onaj koji obavlja korekturu 2. {{001f}}ono što pridonosi korigiranju ili korigira (popravlja) [∼ vida; ∼ za šminku; ∼ za ispravljanje teksta] … Veliki rječnik hrvatskoga jezika
koréktor — ja m (ẹ) 1. kdor (poklicno) ugotavlja in odpravlja jezikovne, stilistične napake v tekstu: določen je bil za korektorja pismenih izpitnih nalog; korektor učbenika 2. tisk. kdor (poklicno) označuje napake na krtačnem odtisu: zaposlen je kot… … Slovar slovenskega knjižnega jezika
korektor — m IV, D. a, Ms. korektororze 1. B.=D.; lm M. orzy, DB. ów «osoba czytająca próbne odbitki drukarskie, robiąca ich korektę» ∆ Korektor instrumentów muzycznych «stroiciel» 2. B.=M.; lm MB. y techn. «urządzenie korygujące» ‹łac.› … Słownik języka polskiego
korektorka — ż III, CMs. korektorkarce; lm D. korektorkarek «kobieta korektor» Pracowała w wydawnictwie jako korektorka … Słownik języka polskiego
nieuważny — nieuważnyni 1. «odznaczający się brakiem uwagi; roztargniony» Nieuważny korektor. Był nieuważny w pracy. 2. «spowodowany brakiem uwagi, wynikający z braku zastanowienia; nierozważny, nieroztropny» Nieuważna obserwacja. Nieuważne zapoznanie się z… … Słownik języka polskiego
uważny — uważnyni, uważnyniejszy 1. «odznaczający się zdolnością uważania, skupiający na czymś uwagę; skoncentrowany, uważający» Uważny czytelnik, korektor, słuchacz. Ktoś uważny w mowie, w postępowaniu. 2. «wyrażający uwagę, świadczący o czyjejś uwadze;… … Słownik języka polskiego
znak — m III, D. u, N. znakkiem; lm M. i 1. «to co ma poinformować o czymś przez wywołanie określonych skojarzeń (odruchów warunkowych)» Wymieniać znaki porozumiewawcze. Dać znak gestem, spojrzeniem. Robić coś na dany znak. ∆ Znaki diakrytyczne «znaki… … Słownik języka polskiego
korektorica — kòrektorica ž DEFINICIJA v. korektor ETIMOLOGIJA vidi korigirati … Hrvatski jezični portal
emendator — emèndātor m DEFINICIJA rij. ispravljač smisleno pogrešnih dijelova nekog teksta; redaktor, urednik, korektor ETIMOLOGIJA vidi emendacija … Hrvatski jezični portal
